Rustdag
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Reinier
30 Mei 2014 | Bosnië en Herzegovina, Ključ
30 mei 2014. Kljuc. RUSTDAG!!!!!
Wij zijn nu in midden Bosnië aangekomen. Een gebied met donkere oerbossen en veel bergen. Zowel in WO II als in de recente Balkanoorlog is hier hevig gevochten, waarvan de lidtekens nog zichtbaar zijn aan kapotgeschoten en verbrande huizen.
Hoe vergankelijk ook oorlog-symbolen kunnen zijn, bleek in onze vorige pleisterplaats Petrovac, waar het monument voor gevallen partizanen uit WO II op het centrale pleintje inmiddels is vervangen door een oorlogsmonument voor Bosnische soldaten uit de balkanoorlog.
Het plaatsje Kjuc, waar wij thans een rustdag doorbrengen, ligt ingeklemd tussen hoge bergen aan de rivier de Sana. Het plaatsje maakt een bijzonder welvarende indruk ten opzichte van de dorpen en stadjes die wij tot dusver in Bosnië gezien hebben. De hoofdstraat is een aaneenschakeling van cafeetjes & restaurantjes met gezellige terrasjes waar het nodige gedoe plaatsvindt. De reden van de drukte en welvaart schijnt te zijn het grote aantal Bosnische vluchtelingen die vanuit hun huidige woonplaatsen in West Europa in grote getale hun vakanties hier doorbrengen. Een bezoek aan een burcht boven het stadje hebben wij geannuleerd toen ons werd medegedeeld dat wij onze broekspijpen moesten dichtbinden vanwege de vele adders op het pad naar boven. In plaats daarvan frequenteren wij de Esco-Bar, waar wij hippe jongens en meiden ervan trachten te overtuigen dat wij ons niet alleen qua energie en drankgebruik aan hen kunnen meten, maar ook mentaal nog ons mannetje staan. Helaas constateren wij nogal wat vragende blikken om ons heen zodat wij toch maar weer beter over fietsen kunnen gaan praten.
Wij zijn nu in midden Bosnië aangekomen. Een gebied met donkere oerbossen en veel bergen. Zowel in WO II als in de recente Balkanoorlog is hier hevig gevochten, waarvan de lidtekens nog zichtbaar zijn aan kapotgeschoten en verbrande huizen.
Hoe vergankelijk ook oorlog-symbolen kunnen zijn, bleek in onze vorige pleisterplaats Petrovac, waar het monument voor gevallen partizanen uit WO II op het centrale pleintje inmiddels is vervangen door een oorlogsmonument voor Bosnische soldaten uit de balkanoorlog.
Het plaatsje Kjuc, waar wij thans een rustdag doorbrengen, ligt ingeklemd tussen hoge bergen aan de rivier de Sana. Het plaatsje maakt een bijzonder welvarende indruk ten opzichte van de dorpen en stadjes die wij tot dusver in Bosnië gezien hebben. De hoofdstraat is een aaneenschakeling van cafeetjes & restaurantjes met gezellige terrasjes waar het nodige gedoe plaatsvindt. De reden van de drukte en welvaart schijnt te zijn het grote aantal Bosnische vluchtelingen die vanuit hun huidige woonplaatsen in West Europa in grote getale hun vakanties hier doorbrengen. Een bezoek aan een burcht boven het stadje hebben wij geannuleerd toen ons werd medegedeeld dat wij onze broekspijpen moesten dichtbinden vanwege de vele adders op het pad naar boven. In plaats daarvan frequenteren wij de Esco-Bar, waar wij hippe jongens en meiden ervan trachten te overtuigen dat wij ons niet alleen qua energie en drankgebruik aan hen kunnen meten, maar ook mentaal nog ons mannetje staan. Helaas constateren wij nogal wat vragende blikken om ons heen zodat wij toch maar weer beter over fietsen kunnen gaan praten.
-
31 Mei 2014 - 13:15
Bert:
Beste Reinier en Gerard,
Ja, waarom doen jullie het eigenlijk?
Jullie geven ook wel wat antwoorden in de trant van "Dichter bij jezelf komen", hoe dicht wil je het eigenlijk hebben? of "Bewijzen dat je zonder de doorlopende support van jullie vrouwen toch blijkt te kunnen overleven". Hoe vaak bellen jullie voor moreel support met Goirle? of is het "De verslaving aan de Endorfine?" Is dat soms de dope die ze bij ESSO in de benzine gooien? Gekker moet Gerard het niet maken.
Wat wel duidelijk is dat jullie een haat-liefde verhouding met jullie fietsen hebben, dat jullie het zelfs nodig vinden om zo'n heel speciaal nippeltje te kopen om via een ESSO-pomp de tubjes te kunnen oppompen.
Jullie blijven toch twee rare kostgangers!! Ik denk dat het dieper zit en dat jullie ons maar een doekje voor het bloeden voorhouden. Vandaar het volgende gedicht )volgens mij wel toepasselijke gedicht' van Maarten van den Elzen,
`Voorwerpen die mij het meest nabij zijn`,
Vaker kan mijn fiets mijn handen aan het
stuur niet missen, dan ik met jouw hand
in hand loop tijdens de schemeringen
en we beiden verbonden zijn
door de kortste ketting.
Bert -
31 Mei 2014 - 16:39
Reinier:
Bert
Mooi gedicht! Ik vraag me af waar jij elke keer die informatie haalt. Volgens mij moet jij de hele dag met boeken op jouw schoot zitten. We zullen elkaar waarschijnlijk in Brig niet zien, want wij gaan pas in juli. Jammer. Oveweeg maar wat langer te blijven -
31 Mei 2014 - 19:39
Renee En Hanneke:
wat een filosofisch gebrabbel van Bert. Natuurlijk krijgen de mannen support vanuit Goirle. Wij hebben elkaar voor het altaar immers beloofd elkaar te steunen for good and bad times. En dat de mannen het in enig opzicht niet altijd gemakkelijk hebben,alleen met die bergen dus, zorgt het thuisfront voor de nodige verantwoorde pep talk. En over het algemeen blijven wij zeer annoniem
op de achtergrond. De mannen zijn uiteindelijk toch de helden.
Fijn zijn natuurlijk alle steun betuigingen die ze van alle kanten krijgen.
Het mag wel eens gezegd worden al dan niet in juich pak een hoera voor alle volgers.
Gerard en Reinier stel al diegene dus niet telleur en zet hem op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
